| |
Konsolidacja (1625-1633)
|
Mimo wszystkich poczynionych zabiegów formalnych, Zgromadzenie lub Stowarzyszenie Misji istniało jedynie na papierze. Pierwszą przeto troską ks. Wincentego było stworzenie wspólnoty osób. W pierwszym okresie wspomagał go tylko ks. Antoni Portail, związany z nim przyjaźnią od kilku lat. Dla sprostania przyjętym zobowiązaniom wynajęli jeszcze jednego księdza, któremu płacili 50 liwrów rocznie. Gdy wyjeżdżali na misje, zamykali kolegium des Bons Enfants, a klucz zostawiali u sąsiada. Niezależnie od tych trudnych początków, arcybiskup Paryża Jan Franciszek de Gondi 24 kwietnia 1626 r. zatwierdził nowe Zgromadzenie. Po czterech miesiącach, 4 września 1626 r., czterej pierwsi księża podpisali akt założenia wspólnoty. Oprócz ks. Wincentego a Paulo i ks. Antoniego Portaila uczynili to dwaj księża z diecezji Amiens: ks. Franciszek du Coudray i ks. Jan de la Salle. Wkrótce przyłączyli się czterej następni księża: Jan Becu, Antoni Lucas, Józef Brunet i Jan Dehorgny. W ten sposób pojawiło się, jak przez całe życie mawiał św. Wincenty, maluczkie Zgromadzenie Misji. Pierwsi misjonarze poświęcili się całkowicie misjom, które głosili nieprzerwanie od października do czerwca. Oznaczało to około 290 dni pracy w roku. Powstał pierwszy regulamin określający zasady życia wspólnotowego i działalności apostolskiej oraz własną duchowość. Głoszenie misji było całkowicie bezinteresowne. Misjonarze wozili ze sobą nawet łóżka. Dokładnie wypełniano zobowiązanie przyjęte w dokumencie fundacyjnym. Przyjął się zwyczaj zakładania w każdej parafii Bractwa Miłosierdzia. Wyrażano w ten sposób troskę o dobro duchowe i materialne ubogich parafian.
W 1628 r. wspólnota podjęła nowe zadanie. Na prośbę A. Potiera, biskupa Beauvais, rozpoczęto prowadzenie rekolekcji dla kandydatów do święceń. Był to rodzaj kursu umożliwiającego kandydatom poważne zastanowienie się nad znaczeniem powołania i nad jego wymogami duchowymi. Ponadto przedstawiano im podstawowe wiadomości teoretyczne i nade wszystko praktyczne z dziedziny duszpasterstwa. Po trzech latach zwyczaj podobnych rekolekcji wprowadzono w archidiecezji paryskiej. W ten sposób formacja duchowieństwa, obok misji ludowych, została włączona do celów Zgromadzenia.
W pierwszych latach Zgromadzenie nie odczuwało braków materialnych. Dochody z kapitału fundacyjnego i wpływy z kolegium des Bons Enfants wystarczały na utrzymanie niewielkiej grupy misjonarzy. Kiedy jednak w 1631 r. ich liczba wzrosła do dwudziestu sześciu, wyraźnie wzrosły koszty utrzymania. Św. Wincenty zdecydował się wtedy na przyjmowanie donacji pochodzących z terenów nie objętych misjami. Mówił: Nie mamy prawa odmawiać tego, co nam dają w imię miłości Boga. Nie rozwiązywało to jednak wszystkich trudności. Pojawiła się wówczas niespodziewana pomoc. W okolicach Paryża było opactwo św. Łazarza ufundowane w średniowieczu jako leprozorium. Od początku XVII w. nie było już w nim trędowatych. Zajmowali je Kanonicy św. Wiktora należący do zakonu augustiańskiego. Nieporozumienia w łonie wspólnoty skłoniły opata Adriana Le Bona do zrezygnowania z beneficjum. Przyjaciele podsunęli mu myśl przekazania go ks. Wincentemu i jego wspólnocie, która czyniła tak wiele dobrego. Po długich oporach przekonano go do przyjęcia darowizny. Wraz z opactwem, Zgromadzenie przejęło na własność wszystkie należące do niego dobra. Zobowiązało się wypłacać dożywotnią rentę opatowi i kanonikom, otoczyć opieką psychicznie chorych zamkniętych w opactwie, bezinteresownie głosić misje w parafiach archidiecezji paryskiej oraz przyjmować również bezinteresownie na piętnastodniowe rekolekcje wszystkich kandydatów do święceń kapłańskich z tej archidiecezji. Po uprzednim zatwierdzeniu przez arcybiskupa Paryża, kontrakt podpisano 7 stycznia 1632 r. W tym samym miesiącu umowę potwierdził król, a 24 marca parlament Paryża. Jakkolwiek nie rozwiązywało to wszystkich problemów, Zgromadzenie było zabezpieczone materialnie.
Nadszedł teraz czas zabiegów o konsolidację instytucjonalną. Wspomniano już o zatwierdzeniu arcybiskupa Paryża. Wkrótce potem, w maju 1627 r. uzyskano aprobatę królewską. Problemy pojawiły się w związku z zatwierdzeniem parlamentu Paryża. Sprzeciw zgłaszali paryscy proboszczowie. Domagali się pisemnego zobowiązania, iż misjonarze nie będą obciążeniem ani dla beneficjów parafialnych, ani dla wiernych tych parafii, w których będą głosić misje. Św. Wincenty chętnie podpisał taki dokument, gdyż w pełni zgadzało się to z kontraktem fundacyjnym. Spełnienie tego warunku umożliwiło zatwierdzenie parlamentu i uzyskano je 4 kwietnia 1631 r.
Pierwsze zatwierdzenie ze strony Stolicy Apostolskiej osiągnięto już w 1627 r. Udzieliła go Kongregacja Rozkrzewiania Wiary. Dotyczyło ono jednak Misji, a nie Zgromadzenia. Na ponowioną prośbę Kongregacja odpowiedziała odmownie wyjaśniając, iż nie może udzielić pozwolenia na założenie nowego zgromadzenia zakonnego. Nie pomogło nawet wstawiennictwo nuncjusza i króla Francji. Na odmowę znaczny wpływ wywarto stanowisko kardynała P. de Berulle`a, dawnego kierownika duchowego ks. Wincentego. Zwrócono się wówczas do Kongregacji do spraw Biskupów i Zakonów. Do Rzymu udał się ks. F. du Coudray. Św. Wincenty pisał: Biedny lud nie zna prawd koniecznych do zbawienia, nie potrafi spowiadać się i naraża się na potępienie. Gdyby Jego Świątobliwość znał potrzeby ubogich, nie ustawałby w wysiłkach, aby temu zaradzić. Zabiegi ks. F. du Coudray'a okazały się skuteczne. Papież Urban VIII w sposób bardzo uroczysty bullą Salvatoris nostri 12 stycznia 1633 r. ustanawiał i zatwierdzał Zgromadzenie Misji. Uznawszy, iż dzieło to pochodzi z natchnienia Bożego, określał zasadnicze struktury Zgromadzenia składającego się z księży i braci podporządkowanych ks. Wincentemu a Paulo, jako dożywotniemu przełożonemu generalnemu. Zlecał mu zredagowanie reguł i przedstawienie ich do zatwierdzenia arcybiskupowi Paryża. Pisał dalej: Głównym celem i szczególnym zadaniem Zgromadzenia Misji i wszystkich, którzy do niego należą, jest troska - z Bożą pomocą - o zbawienie własne i tych. którzy żyją w małych miasteczkach, wsiach, osiedlach i innych zaniedbanych miejscowościach. [...] Na życzenie biskupa będą prowadzić rekolekcje dla kandydatów do kapłaństwa. [...] W miejscowościach, do których zostaną posłani, będą w sposób przystępny głosić kazania, nauczać podstawowych prawd wiary, wyjaśniać przykazania, słuchać spowiedzi, również generalnej z całego życia, odprawiać Msze św. Wszystkie te działania będą podejmować wyłącznie za pozwoleniem proboszczów. Bulla stwierdzała również, iż Zgromadzenie będzie rozwijało kult tajemnicy Trójcy Świętej i wcielenia oraz Najświętszej Maryi Dziewicy Bożej Rodzicielki. [...] Kapłani codziennie będą odprawiać Mszę św., klerycy i bracia będą w niej uczestniczyć, każdego tygodnia będą spowiadać się i przyjmować Komunię św. [...] Wszyscy każdego dnia będą odprawiać godzinne rozmyślanie i uczestniczyć w trzech rachunkach sumienia. Dokument papieski wydany w osiem lat po założeniu Zgromadzenia ostatecznie ustalał jego struktury wewnętrzne i jego miejsce w Kościele
|
| | |
|
|
|
