| |
Działalność apostolska
|
Działalność apostolska
W pierwszym okresie swego istnienia Zgromadzenie Misji dochowywało wierności swemu powołaniu określonemu przez Założyciela: Mamy dwa podstawowe cele: nauczanie ubogich mieszkańców wsi i formację kandydatów do kapłaństwa.
Misje miały umożliwiać ubogim poznanie Boga. W ich głoszeniu ważną rolę odgrywało nauczanie katechizmu. W kaznodziejstwie misjonarze posługiwali się tzw. małą metodą. Zakładała ona posługiwanie się prostym językiem przystępnym dla ubogich mieszkańców wsi oraz schematem kazań obejmującym trzy punkty: motywy praktykowania cnoty lub unikania wady, jej naturę, środki do osiągnięcia zamierzonego celu. Ukoronowaniem każdych misji była spowiedź generalna i Komunia św. wszystkich uczestników. Było to zgodne z zaleceniami soboru trydenckiego.
Nie ma dokładnych statystyk dotyczących misji głoszonych za życia św. Wincentego. Wiadomo jednak, że misjonarze z domów paryskich: kolegium des Bons Enfants i św. Łazarza przeprowadzili w owym czasie 840 misji. Do tego należy dodać misje głoszone przez inne domy na terenie Francji i poza jej granicami. Owocność tej pracy była niezwykła. Notowano wiele nawróceń odstępców od wiary i publicznych grzeszników. Zdarzały się również niepowodzenia, ale ogólnie rzecz biorąc - metoda misji zdawała egzamin w tamtych okolicznościach. Przyczyniały się one do odnowy religijnej chrześcijańskiego ludu.
Zgodnie z pierwotnym założeniem Zgromadzenie głosiło misje w środowiskach wiejskich. Wyjątki zdarzały się bardzo rzadko. Raz głoszono misje w Paryżu, ale dla ludności napływowej z terenów objętych wojną. Gdy proponowano misje na dworze królewskim i w Metzu, św. Wincenty zlecił to księżom z Konferencji Wtorkowych.
Innym rodzajem apostolstwa były rekolekcje zamknięte w domu św. Łazarza oraz świadczenie miłosierdzia ubogim najbardziej doświadczonym podczas licznych wojen, zwłaszcza w Szampanii, Pikardii, Lotaryngii i w okolicach Paryża.
Drugim, obok misji, ważnym dziełem Zgromadzenia Misji był udział w formacji duchowieństwa. Zapoczątkowane w Beauvais i w Paryżu rekolekcje dla kandydatów do święceń w krótkim czasie upowszechniły się prawie we wszystkich diecezjach francuskich. W 1659 r. papież Aleksander VIII polecił, aby wszyscy kandydaci do kapłaństwa w diecezji rzymskiej odprawili takie rekolekcje u misjonarzy. Po pewnym czasie okazało się, że dziesięcio lub jedenastodniowe rekolekcje są przygotowaniem niewystarczającym. Przedłużano je najpierw do dwóch, a następnie do sześciu miesięcy. Jeszcze później organizowano je w dwóch etapach: przed diakonatem i przed prezbyteratem. W końcu czas przygotowania ustalono na dwa lub trzy lata. W ten sposób na drodze ewolucji pojawiły się seminaria. Pierwotnie seminarium nie traktowano jako szkoły teologicznej, lecz jako czas formacji duchowej i przygotowania praktycznego do duszpasterstwa. Można powiedzieć, że była to szkolą techniczna przygotowująca pobożnych, gorliwych duszpasterzy. Formacja ściśle teologiczna odbywała się na wydziałach teologicznych na uniwersytetach. Ze względu na dużą odległość od uniwersytetów, w niektórych diecezjach w seminariach powstawały katedry filozofii i teologii. W mirę upływu czasu ten zwyczaj począł się upowszechniać i seminaria stawały się ośrodkami naukowymi w pełnym znaczeniu tego słowa.
Pierwszym prowadzonym przez misjonarzy było seminarium w Annecy (1642 r.). Prawic w tym samym czasie powstało seminarium w kolegium des Bons Enfants, które było pierwszym domem Zgromadzenia. Potem kolejne diecezje zlecały prowadzenie seminariów misjonarzom, którzy stali się wspólnotą wyraźnie zaangażowaną w dzieło formacji duchowieństwa.
W dziele odnowy i reformy kleru ważną rolę odegrały tzw. Konferencje Wtorkowe. Było to swego rodzaju stowarzyszenie księży, którzy postanowili gromadzić się raz w tygodniu dla rozważania i omawiania moralnych i duszpasterskich powinności kapłańskich. Z inicjatywą wystąpił św. Wincenty. Umożliwił spotkania w domu św. Łazarza. Później każdy dom misjonarski stawał się centrum gromadzącym księży. W ten sposób powstała cała sieć ośrodków, które propagowały nowy styl życia kapłańskiego, zgodny z postulatami soboru trydenckiego.
|
| | |
|
|
|
