|
|
|
|
 |
| |
Twórcza dojrzałość
|
 W trzydziestym siódmym roku życia Wincenty odkrył w pełni swoje powołanie i jego podstawy doktrynalne. Od kilku lat korzystał z kierownictwa duchowego P. de Berune'a. Wczvtvwał się w dzieła mistrzów duchowości, zwłaszcza Benedykta de Canfielda. W 1618 r. poznał Franciszka Salezego i jego pisma. Dzięki temu jego duchowość przyjęła znamiona chrystocentryzmu. Osobiste doświadczenia pozwoliły mu nadać tej duchowości charakter mniej spekulatywny, bardziej praktyczny. W centrum jego uwagi był Chrystus głoszący Ewangelię ubogim. Wiedział, że naśladować Chrystusa należy słowem i czynem, że ewangelizacja, aby była skuteczna, musi obejmować głoszenie Chrystusa i działalność charytatywną. Wincenty stał się w ten sposób mistykiem działania.
Jego działalność oparta na fundamencie wiary, ożywiana modlić i życiem sakramentalnym, wyzwolona z pogoni za dobrami materialnymi, była całkowicie ukierunkowana na postępowanie Chrystusem. Uwzględniała pełnienie woli Bożej objawiającej : w znakach Opatrzności realizowanej w dziełach miłości. Wyraża to jego znane powiedzenie: Kochajmy Boga, moi bracia, kochajmy Boga, ale niech to będzie w trudzie rąk naszych i w pocie czoła naszego. Po powrocie do domu państwa de Gondi, Wincenty r począł misje parafialne w ich posiadłościach. Wspomagał w tym ks. A. Portail, a czasem również inni księża. Okazało się, że ewangelizacja ubogich mieszkańców wsi wymaga zaangażowania na stałe większej liczby księży. Powstała wówczas stworzenia większego zespołu. Urzeczywistniono ją 17 kwietnia 1625 r. podpisaniem kontraktu fundacyjnego między państwem de Gondi i Wincentym a Paulo. Powstało w ten sposób Zgromadzenie Misji, które po roku. 26 kwietnia 1626 r. uzyskało zatwierdzenie arcybiskupa Paryża. Rodząca się wspólnota mieszkała w kolegium des Bons Enfants (od 1marca1624 r. Wincenty był jego rektorem), a następnie od 1632 r. w opactwie św. Łazarza. Dla zapewnienia sobie większej stabilizacji, Zgromadzenie podjęło starania o zatwierdzenie papieskie. Pojawiły się wówczas pewne trudności stwarzane głównie przez P. de Berulle'a, który z jednej strony miał nadzieję, że jego dawny uczeń przyłączy się do założonego przezeń Oratorium, a z drugiej - obawiał się, że nowa wspólnota będzie stanowiła konkurencję dla wspólnoty założonej przez niego.
Po pokonaniu wszelkich przeszkód Zgromadzenie Misji zostało zatwierdzone przez papieża Urbana VIII bullą Salvatoris nostri 12 stycznia 1633 r. W pierwszym okresie nowopowstałe Zgromadzenie zajmowało się wyłącznie głoszeniem misji parafialnych. Bardzo wcześnie jednak, bo już w 1628 r., Opatrzność zesłała mu nowe zadanie. Biskup Beauvais A. Potier w rozmowie z Wincentym przedstawiał konieczność duchowego i duszpasterskiego przygotowania kandydatów do święceń kapłańskich. Ten potraktował to jako myśl pochodzącą od Boga oraz zgodził się opracować program i przeprowadzić takie przygotowanie przed najbliższymi święceniami.
W ten sposób zrodziły się rekolekcje dla ordynandów, jako dwutygodniowe kursy formacyjne przygotowujące kandydatów do podstawowych zadań i obowiązków kapłańskich i duszpasterskich. W krótkim czasie przyjęty się one również w innych diecezjach, zwłaszcza w Paryżu. Ich następstwem byty stworzone w 1633 r. tzw. Konferencje Wtorkowe jako stowarzyszenie duchownych zaangażowanych w odnowę kleru. Podczas cotygodniowych spotkań rozważano zagadnienia z dziedziny duchowości, liturgii i teologii moralnej. Wincenty nie zaniedbywał również troski o potrzeby materialne ubogich. Bractwo Miłosierdzia założone w Chatillon-les-Dombes stało się wzorem dla podobnych stowarzyszeń powstających w różnych regionach Francji.
Bulla Sahatoris nosti mówiła wprost o zakładaniu Bractwa w parafiach, w których przeprowadzano misje. Bractwa powstawały również w parafiach paryskich, gdzie przyjęła się nazwa Pań Miłosierdzia. Pojawił się wówczas nieprzewidziany problem. Liczne Panie Miłosierdzia ze względów rodzinnych i towarzyskich nie mogły osobiście obsługiwać chorych, ani nosić pożywienia ubogim. Zrodziła się wtedy myśl założenia wspólnoty dziewcząt, które by przejęły te zadania.
Wincenty spotkał pierwszą z tych dziewcząt - Małgorzatę Naseau z Suresnes, gotową poświęcić się całkowicie służeniu ubogim. Gdy w krótkim czasie pojawiły się kolejne kandydatki, powierzył je opiece Pani Miłosierdzia Ludwiki de Marillac, wdowy po Antonim Le Gras. Po pewnym okresie formacji stworzyły one Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia (29 listopada 1633 r.). W ten sposób Wincenty dopełnił dzieła: powołał do życia instytucje niosące duchową i materialną pomoc ubogim.
|
| | |
| |
|
|
|
